Scheldeblues #14 The Zac Schulze Gang (UK) - The Blue Clay (B/NL) - Kars van Nus (NL) De Piek Vlissingen (NL) - 01-02-2025 reporter & photo credits: Marcel info bands: The Zac Schulze Gang - The Blue Clay - Kars van Nus info organisatie: Scheldeblues © Rootsville 2025

Vandaag ga ik even de grens over richting Vlissingen. Daar heeft de jaarlijkse editie plaats van het Scheldeblues festival in een organisatie van Wouter Verhelst. Ondertussen al aan de 14de editie toe!
Normaliter is dit mijn eerste jaarlijkse festival, maar dit jaar werden ze op de streep geklopt door BoogieTown in Gent. Toch alvast een mooie tweede.

Met mijn blues mobiel dus door de Westerscheldetunnel, die eindelijk vanaf heden, volledig tolvrij is en dan plaatsje zoeken voor de wagen. Niet simpel daar en zeker niet met het mooie weer. Vandaag was De Piek totaal uitverkocht en dat zal wel te maken hebben met de afsluiter van de dag, de Zac Schultze Band. Het is algemeen geweten dat onze Noorderburen een stevig potje blues rock weten te appreciëren. Maar alvorens we daaraantoe waren, kregen we nog 2 acts voorgeschoteld.

Starten deden we met Kars Van Nus. “Who the fuck is dat” hoor ik jullie al zeggen. Wel, we kennen Kars nog als leadzanger en mondharmonicaspeler bij de Detonics. Vandaag komt hij solo en gewapend met zijn gitaar en dobro zijn ding doen. Hij brengt een repertoire van eigen werk en covers die gaan van blues en americana over soul tot zelfs rock. Met hem gaan we op een muzikale reis waar elke song zijn eigen verhaal vertelt. Ik was benieuwd naar het resultaat.

En of het goed was jongens! Kars bouwde zijn set heel mooi op. Begon aan de trage kant om naarmate de set vorderde, de snelheid op te drijven. Starten deed hij met het prachtige ‘Sugar Rush’, gevolgd door ‘Beautiful Mistake’ en dat is er eentje van Guy Forsyth. De man heeft een zeer warme en mooie soulstem en heeft zijn songs perfect uitgekozen. Hij kan een stukje gitaar spelen en wisselt zijn akoestisch instrument voor de dobro, waarbij hij ook zijn slide bovenhaalt.

Het publiek blijft er redelijk stil van en dat is al uitzonderlijk in Nederland. Verder met het knappe ‘Fly Away’ en een reisje naar New Orleans met een mengelmoes aan songs die door elkaar verweven zijn. Zo herkennen we ‘Bo Diddley’, ‘Hey Mona’ en ‘Come On Josephine’. Hier en daar worden al beentjes gestrekt. Stilaan naderen we het einde maar Kars weet ons nog te bekoren met zijn versie van Solomon Burke’s ‘Cry To Me’, het aanstekelijke ‘I Washed My Hands In Muddy Water’ van Joe Babcock om uiteindelijk afscheid te nemen met het trage ‘Lonely Night In Georgia’ van Marc Broussard.

Dat laatste zo gebracht dat een mens er kippenvel van kreeg. Supermooi dit. Kars mocht niet vertrekken alvorens er ons nog eentje te serveren en met ‘Falling On Down’ nam hij afscheid van het Vlissingse publiek. Dit was alvast een zeer mooie opener van de avond. De man mag gerust in ons landje worden geboekt, dit is topwerk.

Mogen alvast niet ontbreken op Scheldeblues zijn The Blue Clay. De band onder leiding van organisator Wouter Verhelst, hoeft al lang geen introductie meer. Alle muziekgenres passeren hier de revue en laten de zon schijnen op een koude en regenachtige dag. Feest is het woord dat het beste past bij deze band en telkenmale als ik deze bende bezig zie, keer ik altijd tevreden naar huis. Ook vanavond zouden Wouter, Ilse van Dooren (zang, percussie, ukelele), Geert De Block (drums), Jan Van Den Berg (keys) en Peter Van De Merode (bas) voor de nodige ambiance zorgen.

Zoals gewoonlijk werd hier weer een feestje gebouwd. Veel fans in de zaak die er deftig op  los brulden en er werd alvast een pittig potje gedanst. Het is moeilijk te benen stil te houden als The Blue Clay op het podium staat. Hetgeen ze aan de man brengen werkt zo aanstekelijk dat het niet meer normaal is. Van bij de eerste noten er boenk op met ‘Future Train’ en ‘Change My Way Of Living’. Een beetje later een schitterende cover van Delbert McClinton’s ‘Why Me’.

Verrassing wanneer Kars Van Nus mee de bühne opkwam, nu gewapend met zijn Mississippi saxofoon en zich met de band liet gaan bij ‘Shake Em On Down’ en een heel mooie versie van ‘Get Right Church’ van Reverend James Cleveland. Tijd om iedereen een beetje op adem te laten komen met ‘Guilty’, wat alweer prachtig werd gebracht dankzij de mooie stem van Ilse Van Dooren. Van korte duur want onmiddellijk daarna trok Wouter de gashendel weer open en denderde de sneltrein aan topsnelheiud richting einde van de set. Het obligate ‘Dead Flowers’ werd natuurlijk niet vergeten alsook een knappe versie alweer van ‘St James Infirmary’ om uiteindelijk te besluiten met de knaller van ‘Rock This House’ met alweer met de medewerking van Kars Van Nus.

Dat de band ons niet zomaar zou verlaten was een zekerheid en met een mix met Rory’s ‘Bullfrog Blues’ en ‘7 Night To Rock’ sloot deze geweldige bende hun gedeelte af. Nou mag je deze band al tientallen keren hebben gezien, je blijft verwonderd met wat voor een energie en speelplezier ze op een podium staan. Stuk voor stuk zeer goede muzikanten die het publiek steeds naar hun hand weten te zetten met hun aanstekelijke muziek. Merci, het was alweer dik in orde.

Afsluiten doen we met The Zac Schulze Gang en hiervoor trekken we naar de UK. De band werd in 2020 opgericht in Gillingham (UK). Dit powertrio bestaat uit frontman Zac Schulze (gitarist en zanger), zijn broer Ben Schulze (drummer) en Ant Gunnarsson (bas) en samen creëren een zinderende mix van blues en rock. Hun muziek is doordrenkt van liefde voor 20e-eeuwse artiesten, wat resulteert in vlammende, opgewerkte blues rock.

Deze jonge gasten werden in 2023 nog uitgenodigd op Eric Clapton’s Crossroads Guitar festival, en ook op het Rory Gallagher International Tribute Festival in Ballyshannon speelden ze de pannen van het dak en dat deden ze vorig jaar nog eens over op Swing Wespelaar. Gene kattenpis dus. Rock on!

En dat het stevig was. Veel woorden werden er niet aan vuil gemaakt en wanneer het drietal op podium betrad knalde onmiddellijk ‘Like It This Way’ door de geluidsinstallatie. Veel bijval van de talrijke aanwezigen want veel fans aanwezig en dat was duidelijk te zien aan het aantal toeschouwers met hun “Zac Schulze Gang” T-shirts. Veel tijd om op adem te komen kregen we niet want gezien Zac een grote fan is van Rory Gallagher liet hij zin gitaar scheuren op een schitterende versie van ‘Laundromat’. Scheurende gitaren en een reten strakke ritmesectie die degelijk van jetje kan geven.

Dat Zac niet de enige is die een stukje kan zingen, bewees ook Ant Gunnarson, die af en toe een partijtje voor zijn rekening mocht nemen zoals bij ‘Hole In My Pocket’. We kregen de voorzien portie stevige blues rock met redelijk wat covers maar ook eigen werk zoals ‘Ballyshannon Blues’ en het publiek lustte er pap van. Zac Schulze Gang is vermoedelijk de meest geboekte band van 2025. Je kan bijna geen enkel programma van festival of club bekijken of ze staan ertussen. Overdaad? Ik weet het niet, de tijd zal het uitmaken. Gezien ik dit trio nog tal van keren op mijn weg zal vinden dit jaar, vond ik het welletjes en besloot stilaan huiswaarts te keren, de weg was nog lang.

Toch een mooie 14de editie van dit Scheldeblues festival. Alles perfect georganiseerd, dus pluim aan de organisatie en ik zou zeggen tot in 2026 want dan wordt er gefeest op de 15de verjaardag. Cheers folks!!

Marcel